Tutaj zajrzyj 52°14′07,9″N 21°00′15,9″E
Krótka, niepozorna, można powiedzieć, że nawet niewidoczna. Ulica Bagno w samym centrum Miasta. Jednokierunkowa, widać gdzieniegdzie tabliczkę „Droga wewnętrzna”.
Ulica Bagno powstała pod koniec 18. wieku. Nazwa tej ulicy odpowiada warunkom sanitarnym. Oczywiście z czasów powstawania tego niewielkiego przejazdu. Można przypuszczać, iż na terenie dzisiejszej ulicy Bagno były mokradła. Pewien zagraniczny dziennikarz napisał, iż błoto w Warszawie sięga po zad koński. Może na myśli miał również okolice ulicy Bagno?
A jeżeli mówię o niewidoczności tej ulicy, mam na myśli tylko i wyłącznie jezdnię i chodniki. Jakby tu powiedzieć? – sam grunt ulicy. Bo budynki przy ulicy Bagno i owszem, są jak najbardziej widoczne. Z pobliskiego przystanku metra Świętokrzyska. Z tych okolic widać właśnie bardzo wyraźnie neony reklamujące sprzęt RTV i AGD. Może to znak rozpoznawczy dla umawiających się na randki? „Umówiłem się z nią pod neonem AGD”. Tylko czy to aby romantyczne jest wyznanie?
Cofając się w czasie trzeba tutaj zauważyć iż ulica Bagno leżała w granicach getta, i stąd ów brak przedwojennej zabudowy.
Z ulicą Bagno są kojarzeni cinkciarze, wybitni ludzie (pisarze, aktorzy, dziennikarze), powieść „Zły” Leopolda Tyrmanda oraz kultowy film Stanisława Barei „Miś”.
O tym – i jeszcze paru innych sprawach – można przeczytać – sięgając po następujące pozycje:
Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 136.
Barbara Engelking, Jacek Leociak: Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście. Warszawa: Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 2013.
Jarosław Zieliński: Atlas Dawnej Architektury Ulic i Placów Warszawy, tom 1.
Komentarze